İsviçre, ABD ve başka bazı bağışçı ülkelerle birlikte Birleşmiş Milletler’e bağlı kuruluşlar da bütçelerini kısarken, İsviçreli yardım örgütleri yalnızca bu yıl için yaklaşık 100 milyon İsviçre frangı kaynak kaybı yaşayacaklarını bildiriyor. Kararın ilk somut yansımaları Bangladeş ve Etiyopya’da binlerce insanın yaşamını altüst etti bile.
Bangladeş’in sanayileşme hamlelerinden biri olarak öne çıkarılan mesleki eğitim programı, Helvetas’ın yerel gıda fabrikalarıyla kurduğu ortaklık sayesinde iki buçuk yıldır faaliyetteydi. Toplam 4,8 milyon franklık bütçenin yarısını USAID sağlıyor, programın sonunda 6 bin kadın ve erkeğin atıştırmalık, börek ve lavaş üretiminde kalıcı iş bulması hedefleniyordu. Fon muslukları kapandığında saha çalışanlarına yalnızca bir aylık maaş ödenebildi; ardından proje durdu. Helvetas Bangladeş ve Laos Koordinatörü Jürg Merz, “Personelimizi tutacak imkân kalmadı. 6 bin yerine 4 bin 200 kişiyi mezun edebildik; son gruplar iş gücüne katılamadan kapılarını kapattık” diyor. USAID’in çekilmesinin yarattığı boşluk kısa sürede dolacağa benzemiyor: İsviçre’nin de 2028’de Bangladeş’teki kalkınma faaliyetlerini tamamen sonlandırmayı planladığı, diğer donörlerin de kısıntıya gittiği belirtiliyor.
Abrupt bir kesinti de Etiyopya’nın güneyindeki yarı göçebe hayvancılıkla geçinen pastoralist toplulukları vurdu. Heks’in orta tek haneli milyon franklık insani yardım operasyonu, USAID ödemeleri durunca hiçbir geçiş planı olmadan sonlandırıldı. Proje yaklaşık 300 bin kişiye temiz içme suyu, tohum, gıda, nakit desteği ve hayvan aşı kampanyaları sağlıyor; ayrıca uzun su yollarının yarattığı güvenlik riskleri nedeniyle kadın ve çocukların korunmasına odaklanıyordu. “Çıkış stratejisi hazırlamaya dahi fırsat bulamadan kapandık. İnsanlara ‘kaderinize terk edildiniz’ mesajı verilmiş oldu, bu da sahada çalışan meslektaşlarımız için güvenlik riskini yükseltiyor,” diye konuşuyor Heks’ten Mischa Weber.
Finansman daralmalarının domino etkisi, sadece yararlanıcı toplulukları değil, yerel proje çalışanlarını da işsiz bırakıyor. Üstelik bu personel, kimi zaman yardım ettikleri toplulukların parçası oldukları için aynı projelerde alıcılardan biri hâline geliyor. Ani fon kesintileri mülki idarelerle yapılan sözleşmeleri, stoklanmış malzemelerin dağıtımını ve lojistik hatlarını da kilitleyerek projelerin geride “yarım kalmış” izler bırakmasına yol açıyor.
Uzmanlar, tek büyük bağışçıya bel bağlamanın riskine dikkat çekerek projelerin erken aşamada alternatif kaynak arayışına girmesi, finansman çeşitlendirmesi ve yardımlar kesilse bile toplulukların devam ettirebileceği sürdürülebilir modeller kurgulanması gerektiğini vurguluyor. Öte yandan ani bütçe kısıntıları nedeniyle oluşan öfke, bazen yardım ekiplerine yönelerek saha güvenliğini tehdit ediyor; bu da insani operasyonların geleceğini daha da belirsiz kılıyor.
Kısacası USAID’in geri adımı yalnızca bir kurumun bütçe ayarlaması değil, on binlerce insanın eğitim, geçim ve gıda güvenliğini doğrudan etkileyen bir kırılma noktasına dönüştü. Yeni fon bulunamazsa Bangladeş’teki gençler fabrika tezgâhına, Etiyopya’daki pastoralistler ise güvenli su ve yem kaynaklarına erişemeden bir belirsizliğin içine sürüklenecek. Yardım dünyası şimdi, hem donörler arası dayanışmayı hem de sahada sürdürülebilirliği güçlendirecek yeni formüller arıyor.
