Yapım, çelişkili beklentiler, belirsiz bir statü ve kalıcı toplumsal önyargılar arasında sıkışıp kalan üvey annelerin sesine kulak veriyor.

Kendisi de mutlu bir üvey anne olan Virginie Plaut, belgeselinde bu rolü benimsemekte zorlanan kadınlarla bir araya geliyor. Babaların yeni partnerleri olan bu kadınlar, aileye ilk adımlarını, yerlerini bulma sürecindeki belirsizlikleri ve çoğu zaman üvey çocuklarının gözünde “var olamama” hissini anlatıyor. Belgesel, üvey annelerin bir yandan bir anne gibi sorumluluk üstlenmelerinin beklendiğini, diğer yandan ise biyolojik annenin yerini almamaları yönünde sürekli bir baskı altında kaldıklarını gözler önüne seriyor.

Yapımda ayrıca toplumsal bakış açısı da sorgulanıyor. Üvey anneler ile üvey babalar arasında algı ve muamele farklarına dikkat çekilirken, üvey annelerin daha fazla eleştiriye ve beklentiye maruz kaldığı vurgulanıyor.

Belgeselin değerlendirmesine Lozan’da görev yapan psikoloji doktoru ve “Familles recomposées, du conte de fées à la réalité” (Yeniden Kurulan Aileler: Masaldan Gerçeğe) kitabının yazarı Gloria Repond Azinhaga da katkı sunuyor. Azinhaga, tartışmalı ama temel bir gerçeğin altını çiziyor: “Sevgi emredilemez.” Ona göre asıl mesele, duyguları zorlamak değil; saygıya dayalı net bir çerçeve çizmek, ev içi kuralları belirlemek ve üvey anneyi referans alınan bir yetişkin olarak tanımak. Bu tanınmanın ise açık ve net bir şekilde baba tarafından ifade edilmesi gerektiğini vurguluyor.

“Belles-mères: la place empoisonnée”, yeniden kurulan aileler üzerine önemli bir tartışma alanı açıyor: Yerini almadan bağ kurmak mümkün mü? Masallardan miras kalan üvey anne mitlerinden nasıl çıkılır? Ve ilişkilerin sağlıklı bir şekilde gelişebilmesi için zamana nasıl alan tanınır?