Bu, bir kimliği yeniden inşa etmeye, düşünme biçimini değiştirmeye, hatta bazen kendi benliğine yeniden dokunmaya kadar giden bir yolculukmuş.
Son zamanlarda kafamda sürekli iki ayrı dil yankılanıyor. Evde kızımla, eşimle Türkçe konuşuyorum, anadilimle… Sesim, kelimelerim, duygularım doğal bir akışla dökülüyor. Türkçe, benim geçmişim, hafızam, çocukluğum, sığınağım. Fakat dış kapıyı açıp sokağa adım attığımda bambaşka bir dünya karşılıyor beni. Tabelalar, konuşmalar, duyurular, sorular… Hepsi Almanca. Bense o dünyanın içine çekilirken kendimi çoğu zaman savunmasız ve yabancı hissediyorum.
Yaşadığım zorluklara örnek vermem gerekirse; marketin kasasında çalışan bir şey sorduğu zaman cümlenin ne anlama geldiğini belki anlayabiliyorum ama cevap vermek için kelimeleri zihnimde bir araya getirmem zaman alıyor. Kimi zaman yanlış söylüyorum, kimi zaman da hiç konuşmadan sadece gülümsüyorum. O anlarda öğrendiğim en güçlü şey şu oldu: Dil, sadece bir iletişim aracı değil, aynı zamanda güven hissidir. Anlaşılmak kadar, anlayabilmek de insanı hayata bağlıyor.
Almanca öğrenirken sadece kelimelerle değil, kendimle de uğraşıyorum. Çoğu zaman bir çocuk gibi başa dönüyorum. Bildiğim her şeyi unutup sıfırdan başlıyorum. Bu süreç, bir anlamda kendi “fabrika ayarlarıma” dönmek gibi. Yeni bir dile geçmek, yeni bir benlikle tanışmak gibi.
Evde Türkçe konuşunca rahatlıyorum. Oysa sokakta Almanca hâkim. Her kelime, her cümle beni yeniden düşünmeye zorluyor. Türkçede hissettiğim bir duyguyu Almanca’da anlatabilmek için bazen iki hatta üç cümle kurmam gerekiyor. O kelimeyi bulana kadar zihinsel enerjim tükeniyor gibi hissediyorum. Ama biliyorum ki, bu da sürecin bir parçası.
Kızım okulda benden çok daha hızlı öğreniyor. Bazı günler ona dönüp “Bu ne demekti?” diye sorduğumda gülümsüyor. O anlar karmaşık… Bir yandan gurur duyuyorum onunla, diğer yandan da galiba biraz üzülüyorum. Sanki roller değişmiş gibi… Öğreten anne gitmiş, öğrenen anne gelmiş.
Peki neden vazgeçmiyorum? Çünkü artık burada yaşıyorum. Bu toplumun bir parçası olmak istiyorum. Alışverişimi kolayca yapmak, komşularımla sohbet edebilmek, doktorla konuşurken derdimi tam anlatabilmek, çocuğumun öğretmeniyle rahatça iletişim kurabilmek istiyorum. Bunların hepsi için Almanca şart.
Yeni bir dil öğrenmek insana sadece yeni kelimeler değil, aynı zamanda farklı bakış açıları kazandırıyor. Her yeni dil, farklı bir düşünme biçimi sunuyor. Örneğin Almanca, bana planlamayı, cümleyi bitirmeden sonuca varmamayı öğretiyor. Türkçe ise bana sezgisel anlatımı, içtenliği ve duygunun gücünü hatırlatıyor. Birini öğrenirken, diğerinin kıymetini daha çok anlıyorum.
Bir dil öğrenmek aynı zamanda özgüven kazandırıyor. İlk zamanlar çekinerek gittiğim yerlerde, şimdi daha cesaretli konuşabiliyorum. İnsanlar, çabamı takdir ettikçe daha fazla motive oluyorum. Bir kapı açılıyor, ardından başka bir kapı daha… Gün geliyor, o dil sayesinde yeni arkadaşlıklar kuruyorum.
Günlük hayatımda artık iki dilim var. Biri kalbimde beni ben yapan, duygularımı şekillendiren Türkçe. Diğeri ise hayatımda bana yeni bir toplumda yer açan, sınırlarımı genişleten Almanca. Her ikisi de bana ait. Biri geçmişim, diğeri bugünüm.
