Miras kalan kişiler, çalışma sürelerini azaltmayı veya tamamen çalışmayı bırakmayı daha fazla göze alabiliyor. Yeni bir çalışma, bu bağlantıyı ilk kez istatistiksel olarak kanıtlıyor: Buna göre, mirastan faydalanan kadınlar 40 yaşından önce çalışma sürelerini kısaltırken, erkeklerde bu durum daha sonra görülüyor. Her iki cinsiyette de 55 yaşından itibaren erken emeklilikler artıyor. Bu durum, çalışma gelirlerindeki değişim yaşa göre incelendiğinde netleşiyor.
1 milyon Frank mirastan sonra ortalama gelir nasıl değişiyor?
(Yaş gruplarına göre yüzdelik gelir değişimi)
- 30-34: -%0.01
- 35-39: -%0.02
- 40-44: -%0.01
- 45-49: -%0.02
- 50-54: -%0.05
- 55-59: -%0.07
- 60-64: -%0.06
*Okuma yardımı: 100.000 Frank kazanan 55-59 yaş arası biri ele alındığında, 1.000.000 Frank miras aldıktan sonra ortalama 70.000 Frank kadar daha az kazanmaya başlıyor.*
Bir kişi miras aldığında, çalışma geliri kayda değer şekilde düşüyor. Bu durum, aynı zamanda en büyük miras paylarının alındığı 55-64 yaş aralığında en belirgin hale geliyor. Çoğu insan 55-64 yaşları arasında miras aldığı için, bu "gökten gelen hediye" sıklıkla erken emekliliğe yol açıyor.
Bireysel maddi nimetin toplumsal sonuçları
İnsanlar miras aldıkları için iş hayatında geri adım attığında, iş gücü piyasasında eksiklik yaratıyorlar. Dolayısıyla miras, ülkenin genel ekonomik performansını azaltıyor. İnsanlar miras almasaydı, daha fazla ve daha uzun süre çalışırdı – çünkü birçoğu maddi sebeplerden bunu yapmak zorunda kalırdı. Ekonomist tabiriyle: Miraslar olmasaydı, toplam iş gücü arzı daha yüksek olurdu. Çalışmanın yazarları, mirasların ülkenin gayri safi yurtiçi hasılasına (GSYİH) kıyasla ekonomik performansını %1.7 oranında düşürdüğünü tahmin ediyor.
Sonuç: Tüm miras ve bağışlar ortadan kalksaydı – bu yıl için 100 milyar Frank olması bekleniyor – İsviçre'nin ekonomik performansı daha yüksek olurdu. Bu bakış açısıyla, mirasların topluma bu yılki maliyeti yaklaşık 15 milyar Frank.
Miraslar iş gücü sıkıntısını şiddetlendiriyor
Bireysel olarak herkesin hakkını gözettiği bu durum, ekonomik ve verimlilik odaklı bir bakış açısıyla optimal değil ve yan etkileri var. Giderek yaşlanan bir toplum ve artan kalifiye eleman sıkıntısı göz önüne alındığında, insanları mümkün olduğunca uzun süre ve mümkün olduğunca fazla çalışmaya teşvik edecek düzenlemeler yapılması gerektiği savunulabilir.
İnsanların miras almasına – örneğin yüksek vergilendirme yoluyla – izin verilmeseydi, bu onları daha fazla ve daha uzun süre çalışmaya zorlamak anlamına gelirdi. Ekonomistler bu bağlamda, iş teşviklerini artırmaktan bahseder. Ancak, çalışmanın lideri ekonomist Marius Brülhart'ın da vurguladığı gibi, bu, tüm toplumun ekonomik performansına GSYİH üzerinden odaklanan bir bakış açısıdır.
Daha fazla GSYİH, mutlaka daha fazla yaşam kalitesi anlamına gelmez
Bu tür istatistiksel ve makroekonomik değerlendirmeler, çoğu insanın daha fazla boş zamana sahip olmayı takdir ettiğini veya hayattaki önceliklerini iş hayatından farklı alanlara koyduğunu sıklıkla göz ardı eder. Bunu karşılayabilmek, ekonomistler tarafından yaşam kalitesi anlamında bir refah göstergesi olarak da değerlendirilir. Bunu değiştirmek istenseydi, bireyin özgürlüğüne büyük müdahaleler gerekecekti. Bu da toplumsal ve siyasi olarak kabul görmesi zor bir önlem olurdu.
