Komisyonun eleştirisi açık: Bu tür uygulamalar gereksiz ve orantısız kısıtlamalar olarak değerlendiriliyor ve insan haklarına aykırı bulunuyor. Komisyon Başkan Yardımcısı ve psikiyatrist Urs Hepp, “Bir kişi demans hastası olduğu için mutlaka kilit altına alınması gerektiği anlamına gelmez” diyerek mevcut uygulamaların sorgulanması gerektiğini vurguladı. Komisyona göre bu tür durumlarda daha insani alternatifler mümkün.
Alternatif çözümler mevcut
Demans hastaları çoğu zaman güçlü bir hareket etme ihtiyacı hissediyor. Bu nedenle güvenli bahçeler, GPS ile konum takibi, yere yakın yataklar ve çevresine yerleştirilen minderlerle düşme riskini azaltma gibi çözümler öneriliyor. Bu tür uygulamalar hem güvenliği sağlıyor hem de hastaların özgürlüğünü kısıtlamıyor.
Uzmanlar ne diyor?
Alzheimer İsviçre St. Gallen ve Appenzell şube başkanı Angela Schnelli, aynı zamanda evde bakım hizmetleri geliştirme uzmanı. Schnelli, "Kapalı yaşam alanları genellikle dış dünyayı hastadan korumak için değil, hastayı dış dünyadan korumak içindir" diyor. Ancak bu tür sınırlamaların yalnızca kişinin kendisine veya başkalarına zarar verme riski taşıdığı durumlarda uygulanması gerektiğinin altını çiziyor.
Ailelerin ve personelin ikilemi
Aile üyeleri, yakınlarının güvenliğini sağlamak isterken, demans hastalarının hareket etme arzusu ile çatışma yaşanabiliyor. Bu noktada hem duygusal hem de fiziksel olarak tükenmiş olan bakım personeli ciddi bir yük altında kalıyor. Personel eksikliği ise bazı bakım merkezlerinde hastaların yatağa veya sandalyeye bağlanmasına neden olabiliyor. Ancak bu durum, hem etik hem de insan hakları açısından ciddi bir ihlali temsil ediyor.
Çözüm: Nitelikli personel ve insani yaklaşım
Schnelli ve Hepp, çözümün daha fazla eğitimli bakım personelinden geçtiği konusunda hemfikir. Hepp, “Yalnızca personel yetersiz diye bir insanı yatağa bağlamak kabul edilemez” derken, Schnelli ise acilen daha fazla diplomalı hemşireye ihtiyaç olduğunu belirtiyor.
